حجاب خاکی

جا مانده انسانیت در غربتی عجیب

هیایوی او تنهاست در این دنیای غریب

خانه ها سرداب شد تا کسی نبیند

پشت این پرده ها همه دروغ است و فریب

آه از یاد رفت پرواز کبوتران عاشق

گم شد در شبِ تیره ،هزاران هزار نهیب

نیمه شب رفت و آمده سپیده سحری

گویا نمی خواند در این صبح دیگر عندلیب

هر روز پاره می کند حجاب خاکی خود

گویا تکرار می شود در خودش ،خوردن سیب

" نیره "